در هر جامجهانی به‌طور متوسط 40 دروازه‌بان درون دروازه‌ها می‌ایستند.از این جمع برخی با واکنشهای حیرت‌انگیز تماشاگرانی که به هوای دیدن گل از صندلی برخاسته بودند را بی دستاورد به جای خود باز می‌گردانند؛ برخی نیز دسته‌گل‌هایی به آب می‌دهند که باور آن حداقل در لحظه اول ممکن نیست. نکته جالب اینکه اکثر دروازه‌بان‌های موفق در تیم‌هایی بازی می‌کنند که طراح لوازم ورزشی آن آدیداس است و دروازه‌بان‌های ضعیف و گل‌های خجالت‌آور هم محصول غیر‌آدیداسی‌هاست. آیا این یک ضد تبلیغ علیه توپ مسابقات است؟
دروازه‌بان‌های برتر جام تا اینجای رقابت‌ها را مرور می‌کنیم. قبل از هر چیز باید یاد‌آور شد که بجز این پنج نفر گلرهایی بودند که می‌توانستند در این لیست قرار بگیرند.هاندانوویچ، خونه، کاواشیما و... اما این 5 نفر در طول مسابقات چیزدیگری نشان دادند.
1)ادواردو کاروالیو/ پرتغال: پیش از آغاز مسابقات انتظارات از ادواردو حد‌اکثر در‌این سطح بود که گل‌های ویتور بایایی نخورد. نگاهی به فهرست شش دروازه بان پرتغال در دو سالی که کرش به این تیم آمده، دلیل این مدعاست. شاید تنها کشور صاحب فوتبالی که موریرا و هیلاریو بتوانند در آن بازی کنند، همین پرتغال یا انگلستان باشد! خط دفاعی پرتغال برخلاف آمار بسیار پایین گل‌های خورده‌اش چندان عالی نبود و همین موضوع فرصت را به ادواردو داد تا در بازی مقابل ساحل‌عاج و کره‌شمالی دروازه خود را با یکی دو واکنش بسته نگه دارد. اوج هنر وی بازی با برزیل بود که در آخرین ثانیه‌ها ضربه منحرف شده رامیرس را به شکلی زیبا مهار کرد. بازی با اسپانیا هم که دیگر یک شاهکار به تمام معنا برای او بود. بیش از 5 موقعیت گل مسلم اسپانیایی‌ها با واکنشهای ادواردو از بین رفت تا احتمال اینکه این دروازه‌بان برنده تندیس با ارزش لئویاشین شود اصلا کم نباشد.
2) وینسنت انیاما/ نیجریه: دروازه‌بانی که در هر سه بازی مرحله گروهی بهترین بازیکن زمین شود و تیمش به مرحله بعد نرود موجود بدشانسی است. انیاما که در سال 2004 از یک تصادف شدید جان سالم به در برد، این‌بار نتوانست از ناتوانی بازیکنان نیجریه فرار کند. او در بازی با آرژانتین شش مهار توپ داشت که چهار مورد آن از لیونل مسی بود و یکی از آنها بی‌شک برترین واکنش جام خواهد شد. او گلزن خوبی هم هست و در و باشگاه‌های قبلی خود 20 بار موفق به گلزنی شده که اغلب آنها از روی نقطه پنالتی بوده است. سن و سال این دروازه‌بان به شکلی است که باید منتظر حضورش در سطح اول فوتبال اروپا بود.
3) فرناندو موزلرا/ اوروگوئه:اوروگوئه‌ای‌ها همیشه دروازه‌بانانی بهتر از سایر تیم‌های قاره‌شان داشته‌اند. کارینی، ویرا، آلوز و حالا موزلرا. او در 5 بازی اوروگوئه تا این لحظه تنها دو گل خورده که البته روی هر دوی آنها کمی مقصر بود اما سوپر‌واکنشهای وی باعث می‌شود از این اشتباهات 10،20 درصدی چشم‌پوشی کنیم. در مرحله گروهی لوگانو و گودین در خط دفاعی کمتر مجال خودنمایی به بازیکنان حریف و بالطبع موزلرا را می‌دادند اما با مصدومیت این دو در ادوار حذفی موزلرا توانست خودی نشان دهد. دستهای وی در بازی غنا نقشی کمتر از دستان سوارز نداشت. او دو پنالتی و n موقعیت گل را مهار کرد!
4) مانوئل نوئر/ آلمان: رنه آدلر در بازی‌های ملی خود کمی نامطمئن نشان داده بود و مصدومیت وی در نهایت به فوتبال آلمان کمک کرد، چون مانوئل نوئر با چند واکنش دیگر می‌تواند دستکش طلایی را از دستان ادواردو خارج کند. او تنها 23 سال سن دارد و آلمانی‌ها با خیالی آسوده از درون دروازه‌شان حداقل تا 10 سال آینده صحبت خواهند کرد. نوئر بر خلاف لمان و کان که در بازی با پا ضعیف بودند، بازی با پای بی‌نقصی دارد و قدرت ضربات وی اعجاب‌آور است. پاس گل او به کلوزه در بازی با انگلستان را که به یاد دارید؟
5) خوستو ویار/ پاراگوئه: چیلاورت برترین دروازه‌بان تاریخ پاراگوئه است و به نظر نمی‌رسد خللی به این برتری وارد شود. با این حال خوستو ویار در درون دروازه یک مهره بسیار قابل اعتنا نشان داد و به مانند همتای اوروگوئه‌ای خود تنها دو گل در این جام دریافت کرد. این موضوع را هم باید مد‌نظر داشت که در خط دفاعی پاراگوئه، تنها آلکاراز مهره‌ای قابل اعتنا بود و باقی مسئولیت‌ها روی دوش کاپیتان ویار قرار داشت. در جامجهانی 2006 او کمتر از 500 ثانیه بازی کرد و خیلی زود به دلیل مصدومیت جای خود را به بوبادیا داد. حضور پاراگوئه در یک چهارم نهایی بدون کمک ویار میسر نبود.
* * * * *
در نقطه مقابل این 5 نفر، دروازه‌بانانی هم بودند که در این جام عملکرد افتضاحی داشتند. البته امثال ری میونگ گوگ، مارکتی و شوارتزر دروازه‌بانانی بودند که در مجموعه بد تیمشان عملکرد بدشان توجیه‌پذیر به نظر می‌رسد اما از رابرت گرین، دیوید جیمز و هوگو یوریس انتظاری بیش از این می‌رفت.
1) اسکار پرز/ مکزیک: ترکیب اولیه خاویر آگیره در بازی افتتاحیه باعث شد امید نتیجه گرفتن در این جام از مکزیک رخت ببندد. خیلی‌ها در ابتدا تصور می‌کردند اسکار پرز دعوت شده تا تجارب (!) خود را در اختیار ممو اوچوآی جوان قرار بدهد اما بازی کردن او باعث انگشت به دهان شدن مکزیکی‌ها شد. هر توپی از خط دفاع مکزیک رد شد تور درازه را لمس کرد. هر پاس به عقبی که داده شد نصیب بازیکنان حریف یا حد‌اکثر توپ جمع‌کن‌ها شد و پرز اساسا حرفی برای گفتن نداشت.از دروازه بان 37 ساله‌ای که هیچ‌گاه در باشگاه خود یار ثابت نبوده انتظار بیش از این هم نمی‌رفت. او در حال حاضر تیم ندارد!
2) دیوید جیمز /انگلستان: چقدر جمله عادل فردوسی‌پور در وصف تیم‌ملی انگلیس زیبا بود، آنجا که گفت: « برای تیمی که دروازه‌بانش 40 ساله باشد و نامش هم دیوید جیمز باشد، حضور در یک‌هشتم نهایی دستاورد خوبی است.» برای دیوید جمیز هم می‌توان بخش عمده از توضیحات اسکار پرز را نوشت و اضافه کرد که در بازی با آلمان او روی سه گل از چهار گل بازی مقصر بود.
3) فوزی شوشی/ الجزایر: شوشی در بازی با اسلوونی کاری کرد که همه پیش‌بینی‌ها غلط از آب در بیاید. از همان 20 دقیقه اول بازی مشخص بود که این بازی گلی نخواهد داشت اما شوشی با اشتباه خود تمام پیش‌بینی‌ها را بر هم زد. دیوید جیمز و هوگو یوریس و پرز به دلیل کلکسیونی از اشتباهات در اینجا هستند اما شوشی با تنها یک صحنه توانست به اینجا بیاید.
4) رابرت گرین/ انگلستان: دعوت گرین به تیم‌ملی در شوره‌زار دروازه‌بان های خوب انگلیسی اصلا عجیب نبود. اشتباه او در دفع شوت کلینت دمپسی اولین اشتباه دروازه‌بان‌ها در جامجهانی 2010 لقب گرفت تا سرنوشت بازی عجیبی را با کاپلو انجام داده باشد. مربی‌ای که روزگاری بوفون را درون دروازه تیمش می‌دید، آبیاتی را روی نیمکت داشت و کارینی را به تیم‌های دیگر قرض می‌داد، امروز باید از میان گرین و هارت و جیمز یکی را انتخاب کند. بد، بد‌تر و بدترین!
5) هوگو یوریس/ فرانسه: از چهار نفر قبلی در شروع جامجهانی انتظار زیادی نمی رفت اما از هوگو یوریس به عنوان یکی از پدیده‌های احتمالی این جام یاد می‌شد. همه او را یکی از کاندیداهای برترین دروازه‌بان جامجهانی می‌دانستند اما سرنوشت تیم‌ملی فرانسه به نوعی به سرنوشت او هم تبدیل شد. یوریس در هر بازی دو، سه اشتباه مبتدیانه می‌کرد و شانس آورد که تنها یکی از این اشتباهات منجر به گل شد. مسی لیون هم مانند مسی بارسلونا در جام جهانی 2010 انتظارات را بر آورده نکرد
